Sen gittin ve ben bittim

Dost sohbetlerinde andım seni bugün.

Cümlelerim yettiğince çınlattım kulaklarını.

İyiyi söylemek varken kötüyü seçtim bu gece.

Ne çok birikmişlik varmış içimde.

Sen ve kötü yakışmadınız bir birinize.

Sonra düşündüm;

Yakışmayan kimdi?

Ya da kim neye yakışmıyordu?

Sanki sen yakış mıydın bendeki bu aşka?

Yakıştıramaz oldum seni kötüyle yan yana

Anlattıkça bitecek sandığım öykülerimiz konuştukça daha da uzadı

ve ben nokta koyamadım hikayeme.

Oysa! sen noktalamıştın ömrümü çekip giderken.

Yarım kalan hikayemi tamamlayamadım.

Hadi söyle bana yar?

Kahramanı olmayanı bir hikayede nasıl biter final?

Bir kitap yazacak kadar çok cümlelerim vardı sana dair

Şimdi sen öykünün ortasında çekip gidiyorsun ve bitir diyorsun..!

Biter bu kitap bu gitmelerle..!

Belki sayfaları eksik kalır belki sonuna üç nokta konur cümlelerin.

Ama dedim ya bu gitmeye sadece bitmek yakışır.

Cümleler biter

Öykü biter

Kitap biter

Ben biter!

Ve güneşli bir İstanbul sabahı girdiğin sahaflar çarşısında

cezbedecek bir kitabın rengi seni

Tıpkı bir zamanlar benim seni cezbettiğim gibi.

Eline alıp sayfaları karıştırdıkça şaşkınlığa kapılıp

oradan kaçmaya çalışacaksın.

Tıpkı arkana bile bakmadan benden kaçtığın gibi.

Aklında sadece o sahaflar çarşısındaki

seni cezbeden kitabın başlığı kalacak

”Sen gittin

Öykü bitti

Kitap bitti

Ben bittim”