Öyle Acıttın ki Canımı

Yine sana yazıyorum..

Sen gideli ne kadar zaman geçti bilmiyorum.. Bu gün günlerden ne, hangi mevsimdeyiz bilmek istemiyorum!

En büyük düşmanım oldu bana sensizliğimi ve her an biraz daha çoğalan acizliğimi hatırlatan saatler..

Her şey sanki hiç bitmemiş gibi, sen beni bırakıp bambaşka dünyalara yelken açmamışsın gibi..

Duvarlarımda resimlerin, başucumda güllerin, parmağımda bana aldığın yüzük ve kucağımda oyuncak ayımla bir çocuk misali bekliyorum! Sanki her an kapıyı çalacakmışsın gibi, sanki aniden arayıp bana `bebeğim..` diyecekmişsin gibi..

Gelmezsin oysa, aramazsın da biliyorum.. Ben sadece zavallı bir ümidin peşinde kendi kendimi kandırıyorum..

Öyle büyük ki ağrım bir türlü çaresini bulamıyorum.. Ne yüreğimden akan kanı, ne gözlerimden akan yaşı durduramıyorum.. Sana sarılmayı, hiç değilse sesini duymayı özlüyorum..

Gittiğin o günden beri o kadar yalnız kaldım ki kendi sessizliğimden sağır oluyorum.. Bomboş odamda sensiz, resimlerine bakarken hıçkırıklarımdan boğuluyorum..

Bir çıkış yolu göster bana, bir teselli, bir ümit ver Allah aşkına..

`Bekle beni dönerim` de! Ömür boyu beklerim seni.. Elime başka el, gözüme başka göz değmeden beklerim..

Ama demezsin değil mi? Yazık ki bunu da bilirim..

Bildiklerimden nefret eder oldum artık! Yaşamaksa zaten çoktan gözden çıkarılmış bir hayal oldu benim için.. Sadece sessizliğin ve sensizliğin pençesinde sabırla öleceğim günü bekliyorum..